حقوق زن در هند و افغانستان

وقتی هر روز در کشور من سحرگل ها, انیسه ها و شکیلا ها قربانی هوس های مردان دون صفت زورمند می شوند و هیچ کس صدای این قربانی ها و فریاد خانواده هایشان را نمی شنود و یا به نشنیدن می گیرد تمام مردم سرزمین گاندی از مرد و زن از دورترین نقاط جمع شده و به نشانه اعتراض برای دختر بیست و سه ساله هندی که قربانی تجاوز جنسی شش نامرد شده شمع روشن می کنند و نخست وزیر این کشور رسما به دیدار خانواده این دختر رفته و از آنها معذرت خواهی میکند. در قوانین محو خشونت علیه زنان در هند تجدید نظر می شود تدابیر امنیتی برای خانم ها بیشتر می شود و قاتلان آن دختر به اشد مجازات گرفتار میشوند.
و من برای چنین مردمی خوشحال می شوم.
چه باعث می شود که تفاوت بین ما و آنها فرسنگ ها باشد؟
انها می گویند»دختران تان را از بیرون رفتن منع نکنید. به پسران تان رفتار احترام آمیز را آموزش دهید.»
ولی در کشور ما بخاطر همین نا امنی ها بسیاری از دختران فرصت تحصیل و کار و آموزش را از دست می دهند.
گاهی احساس می کنم این دسته از مردان کشور من از مادر زاییده نشده اند خواهر و ناموس ندارند که همیشه به فکر تجاوز به زن و حقوقش در جامعه هستند و از هیج جیز دریغ نمیکنند از تجاوزهای کوچک زیرچشمی سر کوچه ها و کنار مدارس دخترانه و آینه های تاکسی ها و موترها گرفته تا دست انداختن به جان آن ها در کوچه ها و سرک ها و تا بزرگتر شدن تجاوزات در حد تجاوزهای جنسی و بعدا قتل خانم ها برای افشا نشدن هویت کثیف شان.
امروز مخفی بماند فردا را چه می کنند؟ امروز قانون را بخرند فردا خدا را هم میخرند؟
تا چه حد پرداختن به غریزه نفسانی برای یک عده از مردان هم وطن من مهم است که حتی زمانی که وکیل پارلمان یعنی نماینده مردمشان در خانه ملت هستند تا فریاد مظلومیت زنان و دختران و مردان هم ولایتشان را به گوش دولت برسانند نیز حاضرند آبروی شان برود اما به دخترانی مثل شکیلا در بامیان تجاوز کنند و او را به قتل برسانند. غافل از اینکه خون شکیلاهای بی گناه صدایشان را جهانی می کند.