واقعا گم شده بود

گفت گم شده بین نمیدانم هایش. بین ارزشهایی ک دیگر ارزش نیستند اما چیز دیگری هم جایشان را نگرفته. بین اعتقاداتی ک به اسم اسلام، عرف، ترس از حرف مردم، قوانین زندگی جمعی و هر آشغال دیگه ای مثل آن به خوردش دادند.
مثل ادم معلقی که بین دو کوه بلند طنابی زده باشند و این آن وسط ها از طناب اویزان است، پاها به طناب وصله و موهایش به سمت زمین مثل افکارش چپ و راست باد میخورد.
اصلا نمیفهمید آدم های اطرافش را وقتی خودش را هنوز نمیفهمید. وقتی کاری را ک خودش میدانست انجامش در هر قانونی اشتباه است با سماجت انجام میداد و اصلا نمیفهمید چرا. و بعدش یک چیزی مثل خوره می افتاد به جانش، و کارش را بر بنیاد آن ارزش های برباد رفته شروع به قضاوت میکرد، قضاوت اعمال بر اساس مسائلی که بهش هیچ اعتقادی نداشت فقط میتوانست کار یک دیوانه باشد، کار همان ادمی ک از ان ارتفاع از طناب بین دو کوه اویزان است و دریای بیکران پایین پیام آور مرگ است و بس.
میگفت دوست پسرش را دیده بود ک وقتی خانمش جلوی این بهش زنگ زده بود عجیب دست پاچه شده بود تازه فهمیده بود ک چقدر آزادی هایی را خودش برای خودش به زور و با خشونت تعریف کرده بود غیرمنطقی و جاه طلبانه بود. کسی حق نداشت روی حرفش حرف بزنه اما این اجازه داشت هر اشتباهی بکنه. فقط یک ادم معلق میتوانست تصمیم هایش بر اساس عقده ها باشه و آزادی ها بی هیچ قید و بندی، و اعمال بی هیچ آینده نگری تعریف بشه.
روح سرگردانش فضای ذهنم را مملو از پیچ و تاب ارزش ها و بی ارزشی هایی کرد ک او را در خود تنیده بود. مثل طعمه ای در تار عنکبوت در تقلا برای رهایی. رهایی از چیزی ک نمیداند واقعا چیست؟ چه میخواست. نمیدانم ولی فقط نبودن در وضعیت حاضر تنها چیزی بود ک میتوانستم بهش توصیه کنم. او باید خودش را در خود واقعیش تعریف کنه. باید از آینه دیگران بکشد بیرون، بخزد به گوشه ای و دقیق حساب کتاب کنه تا معلوم بشه ازین به بعد حاوم این سرزمین به اسم جسمش کیه؟ احساساتی ک هر دم سازی میزنند؟ احساسات اطرافیان که راست و دروغ بهش منتقل میشوند و سعی میکنند عنانش را به دست بگیرند؟ منطق. منطقی ک به فنا رفته زیر خرواری از سرگردانی؟ زکاوت؟ صداقت؟ دغل بازی؟ چی؟