کنفرانس لندن با تجدید تعهدات کشورهای شرکت کننده پایان یافت.
پس از خروج طالبان، موضوع افغانستان بحث داغ رسانه در جهان بود. اما حالا این نو عروس یازده سال از عمرش میگذرد. شنیدن نامش گوش جهانیان را آزار نمیدهد، فقط تکراری شده.
محمد اشرف غنی حرف تکراری میگوید اما نقل قول بی بی سی از چکیده حرف هایش بطرز زننده ای واقعیت را بیان میکند: «اینجا آمدهایم که بگوییم حالا ما متحدیم و به ما کمک کنید. ما توافقنامههای امنیتی را امضا کردیم، پرونده کابلبانک را گشودیم، دادگاه عالی در یکماه آینده این پرونده را نهایی خواهد کرد. در مواجهه با مشکلات درنگ نکردیم، مشکلات را میدانیم و می خواهیم آنرا حل کنیم.»
…. «فقر شدید کماکان دامنگیر افغانستان است، فقر از عوامل بیثباتی است، عامل تولید مواد مخدر است، باید به فقر زدایی به عنوان معضل اصلی تمرکز کنیم، اصلاحات دولت ما طوری پیش خواهد رفت که هرکسی بتواند کاری داشته باشد عرضه خدمات برای ما بسیار مهم است».
من با خواندن حرف های غنی به فکر فرو میروم. یازده سال کمک های بین المللی بسمت افغانستان سرازیر شد. کمک هایی که میتوانست افغانستان را سه بار از بنیاد فرش و سپس آباد کند. دود شد. دزدی های کوچک و بزرگ توسط مقامات دولتی، جنگ سالارها و احزاب سیاسی حتی مردم عادی در حد و توان و دسترسی شان نتیجه اش دراز شدن دوباره دست اشرف غنی در کنفرانس لندن شد.
میتوانست همه چیز اینطور نباشد، میتوانست بجای اینکه با عجز کاسه گدایی را دراز کند بگوید: *اینجا آمدهایم که بگوییم حالا ما متحدیم، افغانستان روی پای خود ایستاده ما نیاز به هیچگونه توافقنامههای امنیتی نداریم. امنیت حاکم است و ما با آغوش باز پذیرای همکاری با جامعه بین الملل در حکومت داری و تجارت و ….هستیم. فساد ریشه کن شد و درین راستا ما در مواجهه با مشکلات درنگ نکردیم…*
میتوانست همه چیز ویران نباشد اما نشد.
شاید اگه همینا رو در مورد ایران مینوشتی یه چیزی اضافه میکردم ولی راستش در مورد شرایط امروز افغانستان نظری ندارم. امیدوارم قشر تحصیلکرده و امثال شما بتونن وضعیت رو با ثبات تر بکنن
افغانستان از دست رفته، درد ما برای وطن مثل عشقیه که رو به نابودیه و ما فقط شاهد دردی هستیم که میشه.
میکشه*
همه جا همینطوریه. یه مقدار کمتر یا بیشتر. خوره افتاده به جون خاورمیانه و اقلیتی هم که حکومت ها دستشونه شدن مجیزگوی آمریکا و انگلیسی که مسبب اصلی ای وضعیت نابسامان هستن.