یادم هست که درباره دخترانی که با لباس مردانه در کابل زندگی کرده اند و هنوز چندتایشان در کابل مشهور هستند قبلا هم حرف زده بودم. در همین وبلاگ. داشتن پسر در خانواده های افغانستانی هنوز هم یک دغدغه بزرگ برای مادران است. به گفته خواهرم از خدا چه پنهان که اگر پسر من هم دختر می بود شاید من به فکر فرزند دوم می بودم.
برابری جنسیت فرزند برای والدین افغانستانی خیلی کم اتفاق می افتد. همین نسل های جوان امروزی مان، هنوز دغدغه جنسیت فرزندشان را دارند و انگار داشتن پسر امید به زندگی را بالاتر میبرد.
آرامی بعد از سالهای جنگ که باعث شد فرهنگ های مختلف وارد کشور شود، فرهنگ پاکستانی، ایرانی و افغانستانی، از غلظت پافشاری بر داشتن پسر کاست. نه بهتر است بگویم خانواده ها نداشتن پسر را راحت تر از گذشته تحمل میکنند. اما این معضل در افغانستان هنوز هم عجیب بزرگ است. هنوز هم وجود دارد خانواده هایی که تفاوت جایگاه پسر و دختر مثل تفاوت سردار و کنیز است.
این لینک مصاحبه با نویسند کتابی به اسم Under ground girls است که درباره دختران مردانه پوش کابل در زمان طالبان نوشته است. مصاحبه باعث شد که این سوال در من خلق شود که کی دیگر چنین دخترانی نخواهیم داشت؟