زخمی…

دیشب سوار موتر شده بودم به سمت مهمانی که دعوت بودم می رفتم. یک دختر و پسر باهم از خیابان رد شدند پسر فریاد زد: پل خشک میری؟ راننده ایستاد دختر با بی میلی به سمت موتر آمد در قسمت جلو کنار راننده برایش باز شد دخترک گفت من اینجا نمی نشینم میخواهم بروم عقب بنشینم، ناگهان پسر شروع کرد به نواختن پس گردنی های پی هم به سر و صورت دختر و او درحالیکه دستش را به صورتش گرفته بود سوار شد پسرک هم کنارش. دیگه تا مقصد هیچ حرفی بین آنها و ناظرین رد و بدل نشد فقط پسرک ارام اشک هایش را پاک میکرد و صدای هق هق گریه دخترک  بود که مرا با خود به هزار جا برد.

عشق، آیا این همان حس بی تو می میرمی نیست که یک روز این دو جوان بدون شناخت همدیگر و بدون در نظر گرفتن شرایط محیط و زندگی شخصی مجردی شان به یکدیگر منتقل میکردند؟ همان آتش عشق به خاکستر نفرت نشسته. به حدی که حتی با همدیگر حرف نمیزنند و بجای رد و بدل کردن کلمات، مشت و لگد ها منتقل می شوند.

با خودم گفتم دخترک بدبخت، و بعد به یاد دوستم افتادم که به من میگفت تو خیلی خونسردی انگار هیچ وقت عاشق نشدی و از عشق نمی فهمی. و من با سر در گمی به خودم و زندگی خودم می اندیشیدم و بین صندوقچه ی احساساتم دنبال عشق می گشتم آیا من این حس را داشتم؟ آیا حسی که من داشتم عشق بود؟ عشق چیست… و این همیشه برای من گنگ بود.

چطور همه چیز به بن بست میکشد.

دیگه کم کم دارم به این ایمان می آورم که دخترهایی که به خرابی کشیده می شوند همه محیط امنی در خانه ندارند. و این امنیت شامل درک متقابل دخترها و خانواده هایشان از شرایط و خواسته های یکدیگر است. وقتی مادر پدر برادر بیگانه شوند آن وقت ناگریز باید سراغ عشق مجازی رفت که در این رابطه هم شکست پشت شکست… و در نهایت یک جامعه پر از زخمی داریم…