این روزها کاملا مصروف روزمرگی های خودم هستم.

کلا گاهی اوقات این حس به من دست میده که به گوشه خودم میخزم و به قولی به لاک خودم فرو می روم و آن من اجتماعی من کاملا به خواب میرود و عموما این حس بعد از یک رابطه اجتماعی  گسترده یا اتفاقی که مرا خیلی درگیر سر و کله زدن با مردم کرده به سراغم می آید و گاهی حتی تا حدی که احساس میکنم به پوچی رسیدم. کاملا خواستار انزوا هستم کاملا میخواهم تنها باشم اما هیچ کس از چهره ام این را نمی فهمد. کلا دوستانم همیشه مرا خندان  می بینند حتی وقتی خیلی دلشوره دارم و بی قرارم یا که افسرده و نا امید. خنده هایم با دیگران است و بقیه را برای خودم نگه میدارم

شاید اشتباه میکنم من اما این دست خودم نیست دیگه روحیه من اینطوری است.