داستان نسل کشی هزاره ها این روزا حرف تازه ای نیست بار اول هم نیست اعتراضات فعالین مدنی، تظاهرات ها، اعتصاب غذایی، خودداری از دفن کردن قربانیان نسل کشی هزاره ها در شهر کویته پاکستان هر بار تکرار میشود و قول و قرارهای جامعه مدنی و دولت پاکستان مردم را آرام میکند.
مردم بیگناه قربانی میشوند.
بر خشم و نفرت هزاره ها اضافه میشود.
فریاد امن یجیب مضطر اذا دعاء بی جواب میماند.
سازمان ملل کک اش هم نمیگزد.
مردم شعر میگویند
عکس ها را کاپی پیست میکنند
توی فیس بوق مطلب می نویسند
هزاران تا لایک جمع میکنند.
رهبران احذاب سیاسی به دیدار اعتصاب کنندگان میروند.
یک عالم دوربین را هم با خودشان می برند
از فرصت به نفع تبلیغات انتخاباتی استفاده میکنند.
من و دو تا دوستم که هر روز از کنار اعتصاب کنندگان رد میشیم امروز ظهر برایشان گل می بریم به پاس زحمت هایی که متحمل میشوند و تقدیر از مقاومتشان
ولی اخرش چی؟
کدام دولت کار اساسی میکند؟
کدام رهبر سیاسی که دستش میرسد دل میسوزاند؟
کدام سازمان ملل گوشش بدهکار این حرفاست؟
… دوباره بعد از چند وقت قضیه ی مشابهی رخ میدهد.
دوباره
قتل عام
دوباره مادران داغ دیده در کویته.
دوباره عکس های فیس بوکی.
دوباره تبلیغات انتخاباتی
و این بار گل های ما برای تقدیر از نسل سوخته ای که امید به سرنوشتی روشن دارد در سرزمینی سیاه.
زن نوشت 
احزاب.
باعث تأسف. به کجا می رود کار دنیا؟
احزاب.
منم نمیدونم کار این دنیا به کجا میره.
ولی همیشه با خودم فکر میکنم اینایی که سردمدارن ظلم و ستم ملت ها هستند به چه قیمتی حاضرمیشن این همه جانها و سرنوشت ها را فدای اهداف پوچ شان کنند. اخرش که چی به قول دوستم که اخرین استایل دنیا کفن هست. همه یک کفن می بریم با کوله باری از نتایج اعمال خوب و بد و بد و بد و بد…. بدش تا بینهایت.
It’s awfull! really sorry 😦
ببنید.. همه تظاهرات کردیم، شعار دادیم و آخرین زور و همبستگی خود را همرای هزاره های کویته نشان دادیم، صداهای ما به رسانه ها بازتاب یافت. فریاد کشیدیم، گریستیم، صدای ما را شنیدند، اما کسی توجه نکرد. دیگر راهی که برای ما باز مانده و خیلی سودمند هم هست. این فعالین مدنی که امروز صدای شانرا در بامیان، کابل و دایکندی بلند کردند، بیایید باهم تصمیم بگیریم و یکبار وضعیت هزاره های پاکستان را از درون خود شان، بررسی کنیم. میدانیم که تعدادی زیادی از جوانان در سایت های اجتماعی فعالیت گسترده دارند، اما این راهش نیست که پشت کمپیوتر نشسته و هرچه خواستیم بنویسم و دها عکس را هم آپلود کنیم و شعار بدهیم. این را باید همه ما بپذیریم که هزاره های کویته در مسائل مذهبی، بیشتر نسبت به هزاره های افغانستان افراطی اند. این وهابی های که از عربستان برای انتحاری در پاکستان فرستاده میشوند، تا آخرین قطره خونش در برابر ایران می جنگند، این این را همه بهتر می فهمیم. از طرف دیگر چالش امنیتی که در فراروی ما قرار گرفته است، جان همه مانرا تهدید می کند و در تجمع مردمی و فرهنگی باید به دقت تصمیم بگیریم.
همه فریاد می کنیم که نسل کشی هزاره باید متوقف شود، اینجا مسئله مذهب در میان است. هر بار که جنجال های مان همرای دیگر اقوام در داخل افغانستان اتفاق افتاده، روی مذهب بوده است. شاید عکسهای که در صفحه فیس بوک منتشر شده بود همه
دیده باشند که بعد از حادثه اخیر در کویته، شماری زیادی از مردم به جادها ریختند، فریاد کشیدند ولی ( یا حسین ) شعار میدادند.
بس نیست که از ایران در افغانستان نمایندگی کنیم، در ایران همرای افغان ها چیگونه رفتار می کنند ولی ما باز هم ما از کلانهای آنها تجلیل می کنیم، در داخل افغانستان سرک را بنام شهدای ایران نامگذاری می کنیم.
میدانیم که حق نیست، قدرت طلبی است، گرفتن است نه دادن، ظلم، تجاوز، کشتن ووووو
عدالت مرده است، انسانیت نابود شده، خدا هم از مخلوقش پشیمان شده، چرا انسان آفریده است.
تعریف انسان را از قلم یک نویسنده غربی اگر خوانده باشی به شکل فانتزی نوشته است. که دانشمند از زمین به مریخ سفر میکند و در مریخ در دانشکده ای کنفرانس در باره کشف موجودات زنده در زمین بوده است…………………تعریف دقیق انسان همین است.