پاهایم سرد است
من چشمانم را می بندم شانه هایم افتاده سنگینی می کند.
شیشه های موتر را بخار زده تلاشم برای دیدن بیرون بی نتیجه است من چشمانم را می بندم و به درون خود فرو می روم.
چقدر این رنج تلاش برای آسایش چند دقیقه ای را دوست دارم.
خیالم راحت است که ادمهای بیرون هم مرا نمی بینند.
چشمها را می بندم تا از درخت خیال برای لحظه ای میوه ای بچینم و دیگر به گذشته و آینده فکر نکنم.
سرنوشت خیالی خودم را ترسیم میکنم.
پاهایم سرد است
راننده اما چقدر بی خیال است با دمپایی روی پدال گاز فشار می آورد.
او به رنچ و سختی در افغانستان عادت کرده.
چقدر با حوصله ترافیک ها را تحمل و طی می کند.
من چشمانم را می بندم و خیالم راحت است که اگر بخواب بروم راننده را می شناسم, او مرا نمی دزدد.
بالا پایین شدن موتر از روی خرابی سرکها مانند تکان دادن گهواره خواب چشمانم را صد چندان می کند من به زور بیدارم.
من دکترم
من خلبانم
من محقق ام
من استاد دانشگاه هستم
من هیچ کدام از اینها که میخواستم نیستم
چهل و پنج دقیقه گذشته هنوز چهل و پنج دقیقه دیگر راه باقی است.
پاهایم سرد است
ترمز شدید راننده خواب را از سرم می پراند
کودک دست فروش است نزدیک بود دردهایش با این تصادف به پایان برسد
اما ….
موتر می پیچد و او نجات پیدا نمیکند.
دست های راننده می لرزد نمیدانم از ترس یا سرما.
به مقصد نزدیک می شویم
سخت است کنده شدن از جایم از سرنوشت خیالی ام.
شانه هایم هنوز سنگین است
من همینم که هستم
با همین روزمرگی
با هین تقلا برای زندگی
با همین احساس سرما
زن نوشت 
خیلی زیبا و سرد بود
دختر جان گریم گرفت…عالی بود…کاش از روزمرگی های زن افغان عکس هم بگیری گاهی…
من همیشه عاااشق این هستم که سوار ماشین بشم اونم صندلی عقب که با خیال راحت تری بتونم سرم رو به شیشه تکیه بدم و برم تو رویاهام، همهٔ اون چیز‌های که میخواستم. . . اما همونجوری که خودت گفتی خیلی سخته بیدار شدن و بیرون اومدن از رویاها. . .
من نه آنم که زبونی کشم از چرخ فلک — چرخ برهم زنم گر غیر مرادم گردد.