یاد ایام

ياد ان روزها كه يك بستني حريف همه غم هامان بود بخير

 روزهايي كه نهايت آرزوها به داشتن يك ادم اهني يا يك عروسك قشنگ ختم ميشد

 روزهايي كه خود خودمان بوديم و چهره پشت نقاب هاي رنگي زندگي پنهان نميكرديم

روزهايي كه نگراني هامان نمره اول شدن بين بچه هاي فاميل بود وقتي نمره رياضي هجده ميشد ميترسيديم نگن تنبليم

روزهايي كه سرگرمي مان علامت گذاري قدمان روي ديوار اتاق بود ايده ال مان قد برادر بزرگتر بود

روزهايي كه احساس معنوي مان با رفتن به مزار شهدا و چيدن گل براي امام زمان اغناء ميشد بيشتر از حالا ميشناختيمش

روزهايي كه تابستان را در انتظار اول مهر به سر ميكرديم كتاب ها كه قطورتر و بيشتر ميشدند احساس ميكرديم بزرگ شديم

روزهايي كه داداش ميرفت سينما بعد فيلم يك ساعته را سه ساعت برامان با آب وتاب تعريف ميكرد چه لذتي هم ميبرديم

همه آن روزها چه با سرعت در انتظار بزرگ شدن گذشت …

 بزرگ كه شديم اول خودمان را گم كرديم بعد همديگر را،دوستان جديد غير از خانواده پيدا كرديم،آنها هم گم شده بودن

گم شديم، كوچه هاي شلوغ و رنگي زندگي حيرانمان كردند،شلوغي ها سرگرممان كردند ورنگها فريبمان دادند

 شايد يكي دوبار هم عاشق شديم اما كسي نفهميد عشق تنها ترمان كرد،به تنهايي هايش عادت كرديم

تجربه هاي تلخ و شيرين زندگي خصوصي شد مزه واقعي بزرگ شدن دوست نداشتني تر از آنچه كه فكر ميكرديم بود

اين روزها تنها كاري كه ميتوانيم براي هم كنيم اين است كه دلمان براي همديگر تنگ شود،دعا كنيم كه دوباره همديگر را ببينيم،و در نهايت چند قطره اشك و آرزوي خوشبختي.

 … زماني رسيد كه خواستيم برگرديم پيش هم فرصت نبود،آرزو كرديم دوباره كودك بشيم دير شده بود

 زندگي شد همين:آن روزها در آرزوي اين روزها و اين روزها در حسرت آن روزها